domingo, 7 de junio de 2009

Nuevos propósitos para el año nuevo.


Para los años nuevos siempre nos proponemos mejorar y/o hacer demasiadas cosas que al final quedan en el olvido, así que para que eso no suceda, solamnete propondré dos:

- Tener más precaución y cabeza en la carretera sobre todo cuando no se va solo.
- Y disfrutar lo más que puedas el día a día sin hacer planes ni proponerte para un futuro porque... ¿quién sabe del mañana?

viernes, 5 de junio de 2009

Nuevos propósitos para nuestra vida.


En este nuevo año deberíamos ser más responsables y educados. Hay cosas que hacemos que una persona responsable no lo haria.
Cuando los chicos/as hacen botellón, las cosas no las tiran a la basura, sino que las deja tiradas, yo creo que una persona responsable lo tira a la basura.
Creo que deberíamos hacer:
-Respetar las normas de conducir.
-Tirar los papeles a la basura.
-Ser educado con todo el mundo, aunque este no te caiga bien.
-Ayudar a los ancianos, en los momentos que precisen ayuda.
Con todas estas mejorías nos iría mejor la vida.

Mi habitación


Para llegar a mi habitación hai que ir por el pasillo hasta llegar a una puerta de madera con un pomo dorado.

Al abrir la puerta se ve una habitación iluminada con un gran ventanal de bordes dorados,al lado de la ventana hai un armario empotrado que tiene un tocador en el medio del armario.En frente hai una cama grande conj una colcha a cuadros naranjas y azules.Encima de la cama ai una lampara con una vola de tela enganchada y que al rededor tiene unas letras chinas.Al lado de la cama hai dos mesitas de noche,una a cada lado y cada una de ellas tiene tres cajones.

Al lado de una de las mesitas hai otra puerta similar a la de la entrada que lleva al baño y tiene los azulejos gris azulado como la pintura de la habitación y dentro hai un bater y un lavabo y dentro una mampara que tiene una ducha en su interior,este cuarto tambien tiene una ventana y un hueco entre la ventana y el lavabohai un calentador y desde las dos ventanas se mira lo mismo,el cementerio y una gran arboleda y en esta habitación como tiene mucha armonia me siento tranquila porque se respira paz.

Nuevos propósito para los jovenes.


Los jovenes deverian no hecharse tantas horas en la calle, porque se pasan más tiempo en la calle que en sus propias casas.
Deberian proponerse a dejar de fumar, porque hay una tasa muy alta .
Cuando hacen el botellón, por favor, ser un poco má igiénicos.

martes, 2 de junio de 2009

A vella


Érase una vez una anciana solitaria que vivía en el campo a las afueras de la ciudad de Vaden.
Un día coje a su gato y se translada a la capital donde vivía su nieto en busca de un cuadro.
Comienza a buscar por todos los museos hasta encontrarlo en una pequeña presentación de cuadros antiguos en una pequeña casa de una joven muchacha.
Habla con ella explicándole que aquel cuadro era sullo enseñandole así ,para demostrarselo, a su gato ya que este era el que estaba dibujado en el cuadro.
La joven se niega a dárselo y a la anciana se le ocurre robarselo,así pues llama a su nieto para que se ocupe de robarlo.
Al día siguiente del robo la anciana salió de casa y se dirijo a casa de su nieto pero con tan mala suerte que la atropelló un tranvía.
Su nieto heredó el cuadro y fijándose mucho en el se dió cuenta de que en el había algo,lo abrió y encontró el testamento de la anciana donde le dejaba mucho de los millones que eya tenía y nadie sabía a su gato.Resultó ser que la anciana quería encontrar el cuadro para cambiar el testamento y dejarle todo a su nieto querido ya que lo de dejarselo al gato había sido una traición de su hijo ya que por ser mal padre la anciana se negó a dejarle la herencia y cuando éste se enteró estaba entre la vida y la muerte e hizo lo posible para que nadie se quedase con aquel dinero.

viernes, 22 de mayo de 2009

Ano Novo


Cando chega o novo ano celebrámolo con fogos e con moita alegría pero tamén sempre propoñémonos cousas que a maioría das veces non cumplimos por vaganza ou simplemente por que creemos que non podemos cumplilas como por exemplo deixar de deixar de fumar.Eu propoño algunhas das propostas que se nos poñemos podemos conseguilas como por exemplo comer de maneira sá, facer un pouco de exercicio diariamente, estudar moito para sacar boas notas e nonestudar o esencial só para aprobar aínda que sexa cun cinco e para os fumadores intentar deixar de fumar, isto último é o que máis costa pero é o esencial para poder ter unha vida sá.Moitos sabemos que é difícil deixalo pero con forza de voluntade poderémolo conseguir.

los propósitos para el año 2010


Queridos lectores aunque todavía quedan meses para que se acabe el año como veis ha pasado un curso más en un abrir y cerrar de ojos, así que yo he decidido ir pensando algunos de los prpósitos para el año nuevo.

Para entrar en el año nuevo siempre nos proponemos ciertas cosas que casi nunca cumplimos, yo propongo cinco de ellas.
Para los fumadores que dejen de fumar que con tanta crisis eso nos saca bastante dinero.
Para los estudiantes intentar cumplir con la familia en los estudios trayendo a casa unas buenas notas por ejemplo.
A las madres, que intenten cumplir la dieta que llevan años proponiendose realizar.
Para los trabajadores estresados que trabajen para vivir y que no vivan para trabajar.
Y para los más mayores seguir agradeciendo cada día estar un año más con la familia.

Propuestas para el año que viene


Para el año 2010 había que conseguir unos propósitos que podamos realizar como realizar ejercicio habitualmente, dejar de fumar aunque cueste un poco y tener una alimentación adecuada y saludable. También vivir sin tanto estrés aunque en la actualidad eso es difícil.
Asi supongo que podríamos vivir mejor.

mis propuestas para el año nuevo


Mis propuestas para el nuevo año son:

- Comer de manera sana y asi evitar los cargos de conciencia por comer de manera indevida.

-Hacer ejercicio constante .

-Estudiar el curso que viene día a día ,y no el dia antes.

-Intentar ser mejor persona y no hacer tanto el vago.

jueves, 21 de mayo de 2009

A miña habitación



A miña habitación está situada a carón do balcón e o salón damiña casa.

Aporta é de madeira e é a unica da miña casa que se abre hacia fora. As paredes da habitación son de cor rosa forte que contrastan moi ben coa cor branca do teito. No centro deste teño unha lámpada de tea.


Para situar ven as cousas veremos a habitación dende a porta. A man esquerda teño o meu escritorio, a madeira é de cor mel. Enrriba teño a pantalla do ordenador e os seus altavoces, tamen un flexo, e case sempre enrriba da mesa un monton de cousas que non preciso e que están ocupando espazo.


Na parede teño un sobresainte adornado por un marco de madeira en nel teño postas fotos e algún calendario. Ao lado do escritorio teño a ventá que dame a luz todo o día. No chan está a papeleira e xeralmente o seu carón algún que outro par de zapatos para gardar máis tarde.


Facendo esquina coa parede de fronte teño fotos pegadas dos meus amigos de Nerga e debaixo chegando o chan unha caixa chea de libros. A dereita teño o armario que é da mesma cor que o escritorio. Este está adornado con dúas mariposas de cartón unha rosa e outra branca.


Se abrimos as dúas portas que ten, podemos ver un percheiro e tanto enrriba del como debaixo dous estantes. No máis alto gardo as cousas que xa non necesito como as bonecas, ou as caixas dos antigos móbiles.


No percheiro teño colgadas as chaquetas, camisas e pantalóns. No estante do medio gardo todas as chaquetas e xerxeis. E por último entre o estante dos xerxeis e o chan do armario teño os libros de clase e os bolsos.

Seguindo a vista pola parede teño un espello estreito e longo, o seu lado pero máis no alto unha foto moi grande de dúas amigas e tamen teño o lado unha foto miña na que poño outras máis pequenas o seu arredor das máquinas do fotomatón.


Volvendo a porta, a súa man esquerda ca atopamos a cama, é alta xa que debaixo ten seis caixóns, catro grandes e dous abaixo máis estreitos. Os catro primeiros son dous de cor malva e outros dous de cor cru.


O edredon que cobre a cama é marrón e ten estampadas moitas flores grandes de cor amarelo, violeta, rosa, azul, laranxa... E adornando sobre ela teño moitas cousas.

Nos pés da cama un demonio cun corazón na man de cor negro e o seu lado dous osiños, un moi grande e de cor azul e o outro pequeno e marrón.

Tamén teño unha tartaruga moi cabezona cuns ollos enormes e verdes.

E xa na cabeceira catro coxíns dous cadrados de cor rosa e verde pistacho respectivamente e dous rosa e laranxa en forma de estrela e corazón.


Na parede da cama hai dous estantes da mesma cor que os caixóns e están colocadas unha máis arriba que a outra. Na de abaixo de esquerda a dereita teño unha margarida grande de cor rosa e verde , o seu lado teño tres marcos de fotos nas que atopamos unha das miñas amigas cando fumos a Tenerife e outra do meu mozo e eu.


Eneste estante tamen tres velas e o meu perfume favorito. Na máis alta teño un cacharro de cristal con cunchas das Illas Cies, e outros dous marcos de fotos un deles o que pintei nas clases de fogar.Facendo esquina coa outra parede unha oito rosas disecadas e outras de cores que compras pola noite os chinos.


E por último e máis importante o porco das moediñas.

Como última valoración podo dicir que teño a habitación adornada con personalidadexa que eu son moi nerviosa e alegre.

Este cuarto da casa é pequeno pero teño as cousas moi ben colocadas e a luminosidade todo o día non a cambio por outra.

lunes, 11 de mayo de 2009

A miña habitación "única".


O meu cuarto, é un lugar onde non paso moito tempo, debido a que tamén é o cuarto do meu irmán e non podo estar moi tranquila e como está ademáis o ordenador de mesa, sempre hai alguén nel; pero as poucas veces que estou soa nel, síntome moi ben e relaxada.

Para describilo, vou comezar dende a porta de esquerda a dereita.
Na primerira parede, teño un gran armario onde gardo case toda a miña roupa; ó lado, hai un escritorio có ordenador de mesa e a impresora. Enriba, colgando na parede teño un estante onde están os diccionarios, Cd, e figuriñas.

Na seguinte parede, está a ventá, a que vexo cada mañá dende a cama separando un pouco a cortina, e me revela o día que fai. Gústame espertar, mirar para ela, e ver que fai un sol radiante.

Debaixo da ventá, hai unha mesa-baúl, onde gardo todas as cousas que non sei onde metelas, e que emprego de tarde en tarde, e sempre está moi desordenado.

Pegada a esa mesa-baúl, de forma vertical e arrimada contra a parede, teño a cama, e enriba dela colgando, un armario non moi grande seguido de dúas táboas onde poño figuriñas de mármore, fotografías dos meus amigos e as colonias.

Ós pes da cama, en posición vertical, hai unha estantería máis larga que ancha, dividida en cadrados, onde teño as carpetas nunha porción, e os demáis lugares del, emprégoos para poñer todos os meus libros, que non son poucos.

E por último, na derradeira parede, hai un corcho, enriba, case pegado ó teito, un calefactor que me é moi útil para os invernos, posto que me calenta toda a habitacío nuns minutos; e na esquina desa parede e a da porta, case tocando o teito, teño unha televisión.

En resumo, o meu cuarto non é moi grande, pero sí que é moi acolledor e a min paréceme moi bonito, ademáis de porque as paredes son da miña cor preferida, o VERDE.

viernes, 8 de mayo de 2009

A miña habitación


A miña habitación é bastante grande;enfronte da porta está a cama cunha colcha de cor verde e varios coxíns e monecos. Enriba desta hai uns alzadeiros con libros. A esquerda está o armario onde gardo a roupa; enfronte deste está outro que ten alzadeiros con libros e máis cousas, no medio destes hai unha venta que de baixo ten o escritorio cunha lampada pequeniña de cor verde.

Dende a venta vexo a carretera xeral e o cemiterio no que as veces pola noite da un pouco de medo cando está todo en silencio e non pasan coches. A esta cúbrena unhas cortinas de cor lila escuro que colgan dunha barra metálica.

A habitación está pintada de de duas cores, as paredes da esquerda de lila e as paredes da dereita de cor verde.

No teito teño unha lámpada, parece unha maceta que lle colgan cinco flores que alumean todo o cuarto.

Tamen teño unha alfomfra verde que me cobre case todo o chan.

Nel pásome case todo o tempo nela xa que sintome moi tranquila e relaxada.

Encántanme as súas vistas.


O meu cuarto non é moi grande pero teño bastantes cousas.En inverno é moi frío pero no verán

abafo cá calor.Na entrada a man esquerda está o zapateiro e o seu carón a coqueta onde gardo as miñas xoias e os meus panos.O lado dereito da porta está o armario onde a roupa está moi desordeada.Fronte a entrada está a miña cama con moitos dos meus peluches ós que me abrazo cando estou triste.O meu escritorio é longo e normalmente cheo de libros, amaioría innecesarios.Nel estudo,penso e debuxo moito xa que cando miro pola fiestra sinto moita inspiración porque a través dela vense montañas,agora mesmo adornadas por mimosas e toxos moi floreados,campos cheos de animais e pequenas casas cós seus habitantes aldeáns tumbados nos seus campos mirando as nubes,isto recordame a cando eu era pequena que sentaba a mirar para oceo imaxinandome os parecidos das nubes con obxectos e animais.Na miña habitación paso moitos momentos pero o mellor é cando chega a noite e miro as estrelas pola ventá.É unha habitación marabillosa.

Miña habitación


Para min a miña habitación e un pequeno mundo onde podo estar sempre que quero ;candoquero recorda5r cousas bonitas mirando o ceo dende aquela fiestra que teño no teitoe deixame contemplar a lúa e as estrelas pola noite ,o sol que me desperta coa súa luz e calor ,ou a chuvia que parece querer rompela cando cae nela .


Sempre que chego a ela o primeiro que fago e deitarme ne miña cama que esta xusto na entrada o lado dunha parede chea de obsequios como osiños ou corazóns de peluche .O lado da cama teño a mesa de noite onde teñoi a a miña valiosa caixa donde gardo os me us pendientes ,colares ,aneis ...pegado a ela está a da miña irmá maior e no medio delas unha fermosa foto das dúas cando eu so tiña usns cuantos meses .


O lado da mesiña temos outra cama ,que é onde durme miña irmá.


Enfrente temos unhas estanterías onde temos un vello televisor que é capaz de unir a tres irmaás para velo pola noite .O lado temos a coqueta e encima del un gras espello no que non nos cansamos de mirar e mirar todo o día.


Na miña opinión a maña habitación é a mellor de todas porque ten a miña cor favorita que é o rosa e conta cunha enorme luminosidade ,porque...¿cal mellor que a do propio sol?

Descrición de mi habitación (Homenaje Andrea de Cesaris)


Cando chego ó meu cuarto tiro a mochila no chan quitome a carteira e mais o mobil do peto, logo tirome nela para descansar un intre, vexo un rato pola fiestra para ver o mar e mais as Illas Cies ....

Polo xeral o meu cuarto é moi sinxelo : ten a típica cama ,con coxíns, o armario , os estantes , o poster do teu equipo penso eu que iso é secundarios o mellor son as vistas sen dubida o mellor é o sol poñoendose detras das Cies

O cuarto dos meus sonos.


O meu cuarto é facil de distinguir na casa xa que é o máis grande. É inmenso, tanto que a metade está como sala de xogos, onde teño unha mesa de billar, un carril de bolos e un pinball. No chan teño moqueta polo que podo andar descalzo.
Na outra metade é onde durmo e fago os debere. Entrando pola porta, a man esquerda, teño o ordenador e o equipo de música. Tamén teño a guitarra e na parede teño bufandas de todos os equipos. O teito está acristalado, polo que non teño que usar moita corrente eléctrica nin calefacción, xa que funciona como invernadoiro.

En definitiba, o meu cuarto é onde paso a maior parte do meu tempo cos meus amigos e gustame moito estar nel e non o cambiaria por ningún outro.

Nota: Terá moitos luxos, será grande e todo o demáis, pero ten un enorme fallo, non ten cuerto de baño propio.

O cuarto musical


O primeiro que fago cando entro no meu cuarto é abrir a persiana para que entre a claridade e despois sento na cadeira de brazos e poño a música a tope. Detrás da cadeira teño a miña cama e un moble grande, neste teño libros, fotos e os meus trofeos, gañados ó xogar ó fútbol.
Ó lado dese armario está a ventá; e dende aí vexo o Colexio Apóstol e tamén o mar... ¡Encántanme as vistas!.
No escritorio teño o ordenador é unha lámpada, a cal podo mover nas direccións que queira.
E así é o cuarto onde paso todo o tempo.

Descrición de cuarto tenebroso



Se a casa da medo por si soa, o cuarto principal é peor.

Nada máis entrar pola porta, pódese distinguir una néboa que envolve todo o cuarto. Á esquerda hai un armario que ten aspecto de ser antigo e, xunto a el, hai unha butaca de coiro que ten unha grosa capa de po.

Despois de desviar a mirada durante un intre, distínguese un espello circular que, misteriosamente, non reflicte nada. Ao carón hai unha mesa de noite cunha lámpada enriba.

Na cama, que é grande, hai unha almofada, pero nada máis. Do outro lado hai unha cómoda, que está esnaquizada. No teito hai unha lámpada de araña cunhas dimensións desproporcionadas, que ten aspecto de estar a punto de caer.

Polo que dicían os periódicos da época, aquela habitación non proporcionaba boas sensacións as persoas que alí vivían.

A miña habitación

Para chegar a miña habitación ai que ir polo corredor ata chegar a unha porta de madeira que ten un pomo dourado.
O abrir a porta vese unha habitación iluminada con un gran ventanal de bordes dourados e o lado da venta ai un armario empotrado que ten un tocador no seu interior.Na frente do armario ai unha cama grande cunha colcha de cadriños verdes e naranxas.Por enriba da cama ai unha lampada que ten unha bola de tela branca e o redor ten letras chinas.
A cada lado da cama ai unha mesiña de noite e cada unha ten tres caixons.
O lado dunha das mesiñas atopamos unha porta similar a da entrada que leva ao baño,ten os azulexos gris azulados como a cor da habitación e dentro ai un bater un lavabo e unha manpara que dentro ten unha ducha,este cuarto tamén ten unha ventá e nunha separación entre esta e o lavabo na que se atopa un calentador e desde as duas ventás vese o mesmo,o cementerio e unha grande carballeira.
Esta habitación como ten tanta armonía sintome tranquila porque se respira paz.

viernes, 24 de abril de 2009

El cuadro


Una anciana vive sola en el campo.Un buen dia coje a su gato y se trastada a la capital en busca de un cuadro.
La aropella un trambia, se baja muy rapido el conductor y dice:
-¿Señora esta usted bien?
Pero la señora no respondió.
Llamaron rapidamente a una ambulancia y se la llevaron al hospital.A la semana se despertó del coma.
-¿En donde estoy?¿Quienes son ustedes?
La anciana no se acordaba de nada solo recordaba que tenía que encontrar un cuadro y que era muy importante pero ni ella misma recordaba para que lo quería.
Ese cuadro era especial, lo que hacia era trasladar a las personas que lo tocaban a otra dimensión y la que había inventado ese aparato tan peligroso había sido la anciana y ella aunque no sabía porque sabía que era muy peligroso pero no se lo dijo a nadie y la anciana no resistió y a los dos dias murió.
El caso es que hasta el momento ese cuadro sigue en las manos de alguien y no se sabe lo que podría pasar si yega a manos diabólicas.

Una vieja en Papua Nueva Guinea


Una anciana vivía sola en el campo.Un dia coge su gato y se traslada a la capital en busca de un cuadro, la atropella un tranvia....
Todo había sido un sueño,despertada por su gato, se levantó y desayunó , luego cogío a su gato y lo metió en la bolsa de la compra y se fue a comprar .Ella tenía un cuadro puesto en el salón ,junto ala ventana , este cuadro fue la única herencia de su difunto marido muerto en vietnam ,era Australiano pero habia querido ir a luchar con un grupo de voluntarios de otras partes del pacifico.La vieja para evitar recuerdos ,se traslado a Papua Nueva Guinea , su marido siempre le habia dicho que guardara aquel cuadro por que ganaría valor con el paso del tiempo.Un dia de viaje a Port Moresby ,la capital allí un hombre de Kuala Lumpur le ofrecio 5000.000 libras australianas , ella aceptó sin dudarlo derrepente se despertó sobresaltada por su marido y su gato era un sueño o estaba MUERTA.

Una bruja en la capital.

En una casita de campo, apartada de la urbanización, vivia una ancianita con su gato negro.
Eran los únicos que quedaban en el pueblucho, el restode la gente se había ido a la gra ciudad.
Tanto tiempo sola la había vulto un poco loca, y empezó a practicar la brujería.
Llegó un día que el gato estaba en sus últimas, así que la anciana bruja decidió hacer un retrato de este.
No tenía ningún cuadro en casa así que un buen día cogió a su gato y se traslado a la capital en busca de un cuadro, témperas y pinceles.
El gato siempre iva con ella, ya que era su amuleto de la suerte, porque el gato contenía un poderespectral.
Ese mismo poder es el que le daría de nuevo la vida a uno, pero arrebatarsela a otro.
Lo que ocurrió es que la anciana no sabía lo que era acera o carretera y pasó un tranvía atropellandola. Perdió la vida al instante pero el gato la salvó.Este le dió su vida en recompensa a lo bien que lo cuidó a lo largo de su vida y además que yaestaba viejo.
La bruja se lo llevó a casa e hizo el retrato del gato para su nueva casa en la capital.
FIN

En busca del cuadro perdido


Una anciana que vive en el campo decide comprarse un gato para no sentirse sola, se traslada a Berlín para buscar el gato que ella quiere.Cuando llega allí encuentra uno y se lo compra, es de color blanco y negro como ella quería.

Toda feliz decide volver a su casa, pero antes se le ocurre comprar un cuadro de un gato para colocarlo en su habitación.Recorre todo Berlín pero no lo encuentra. La anciana toda enfadada decide ir por última vez a otra tienda, pero antes de llegar es atropellada por un tranvía.

Unos meses después despierta en el hospital y no recuerda nada, solo se acuerda del gato porque ve que está a su lado. Su hija va a buscarla al hospital para llevársela a casa, pero la anciana no quiere porque le falta algo, lo malo es que no se acuerda de qué era. Su hija intenta ayudarla enseñando fotografías para ver si se acuerda de lo que quería para poder llevarla a casa.

Dos semanas después la hija trae una fotografía de un cuadro y la anciana recuerda que era eso. Entonces la hija le empieza a buscar el cuadro del gato, se lo encuentra y por fin se van a su casa, aunque esta vez la anciana esta acompañada no solo por su gato y su cuadro sino también con su hija.

La anciana el cuadro y su gatita

Teresa era una anciana que vivía sola en el campo en una lejana aldea. Como todo campesino ella cultivaba tomates , lechugas , zanahorias... Y todos los años su cosecha daba sus frutos.
Cuando Teresa tenía quince años sus padres murieron en la ciudad donde habían ido de vacaciones, y sus abuelos decidieron irse al campo para olvidarse lo antes posible de aquel dolor. Así que se la llevaron.
Practicamentre era y fue siempre una mujer de aldea.
Se me olvidaba comentar que la familia de Teresa era tremendamente rica puesto que conservaban una colección de cuadros desde hacía más de ochenta años, generación tras generación. Cuando murieron sus abuelos para no quedarse sola tuvo muchos gatos que le hacían compañía. El último se llamaba Violeta y como su nombre indicaba era una pequeña gata.
Un día de otoño estaba aburrida en casa y decidió ir a pasear al bar del pueblo y charlar con las vecinas.
Cuando se sento le dijo a Paco (el camarero)
- Paco ponme un zumito
-Muy bien doña Teresa ahora se lo pongo.
Charlo un rato con las vecinas y cogió el periódico de la semana. En una de las páginas encontro una noticia que le llamó la atención. El encabezado ponía:
UN CUADRO INVISIBLE EN LOS AÑOS.
Al leer este título todavía se interesó más y siguió leyendo.
Este cuadro ha sido encontrado por unos chicos que estaban jugando cerca del tranvía de la ciudad. Todavía no sabe el origen pero se cree que tiene más de ochenta años.
Se paró en la lectura, este dato le hizo penar en sus padres y en que alomejor su muerte no había sido una simple casualidad. Necesitaba saber más sobre ese cuadro. Salió del bar con rapidez y tomó la decision de irse a la ciudad por un tiempo.
Cogió su maleta y la llenó de las cosas más necesarias una de ellas era violeta que se la llevó en una caja.
Una vez allí se instaló en habitación de hotel donde dejó a Violeta, y salió a la calle en busca de respuestas.
Decidió preguntarle a alguien donde quedaba la redacción del periódico La Semana y encontró a una chica.
-Hola, ¿me podría decir donde está la Redacción del periódico la Semana?
-Sí pero mire, es un poco lejos de aquí a mí me queda de camino, ¿quiere que la ayude? yo la acerco.
-Bueno hija se lo agradezco mucho.
Así que se presentaron y por el camino Teresa le conto su vida y lo que hacía una anciana como ella en la ciudad.
timbraron en el piso de la redacción y al abrirles, entraron.
- Hola buenos días ¿qué desea?
-Hola verá me llamo Teresa y me gustaría saber todos los datos de la noticia que publicasteis ayer sobre ese cuadro...
-Sí, y dígame ¿por qué?
-Pienso que era de mis padres, tenemos una colección de veintinueve cuadros de una antigüedad de ochenta años más o menos.
Las tres mujeres siguieron ablando y después de leer todos los datos que no se habían publicado en la notica empezó a atar cabos.
El día en que sus padres murieron habían pasado unos días para intentar vender ese cuadro y conseguir dinero, puesto que habían perdido mucho manteniendo esa herencia.
Unos ladrones de cuadros se lo habían robado, como ellos no querían darselo los mataron para poderselo quedar.
Sin embargo no se sabe porqué el cuadro quedó en el mismo lugar donde se lo habían robado a sus padres, cerca de las vías del tranvía.
Teresa se quedó asombrada del hallazgo y decidió dejar más datos que todavía no sabía para el día siguiente.
A la chica le dió las gracias por haberla acompañado pero le dijo que volvería en tranvía al hotel.
Después de rato esperando lo cogió y se sentó en uno de los asientos.
La anciana se empezo a marear y decidió cerrar los ojos unos segundos, sin embargo esos segundos se convirtieron en minutos y esos minutos en horas y esas horas en días...
Teresa había fallecido, pero murió con la tranquilidad de saber la verdad sobre su vida.





Una vieja que vivía sola en el campo en una pequeña casa, un buen día, cogíoa su gato y se trasladó a la capital en busca de un cuadro.
Cuando llegó, fue directamente al museo donde estaba el cuadro, lo miró, y se fue. Esperó a que se hiciera de noche, se vistió junto con su gato de negro y preparó todas las herramientas que utilizaría.

Se dirigió hacia allí, y cuando llegó, cogió una cuerda y la lanzó hasta engancharla en una parte de la ventana del museo, ascendiendo por esta con su gato a la espalda. Al llegar, fueron en busca del cuadro, pero el gato, se dio cuenta de que había un sistema de seguridad activado, porque podía ver los rayos rojos, así que aviso a su ama. Luego el gato, (como era el único que las podía ver) moviéndose por todo el museo como un acróbata profesional, llegó al cuadro de seguridad y lo desactivó con sus afiladas uñas, después volvió con la vieja, encontraron el cuadro y lo descolgaron de su sitio. Al intentar escapar algo apurados, el gato sin querer, tropezó con una escultura que le cayó encima, con la mala suerte de que lo terminó matando, así que la vieja dando al gato ya por perdido, continuó escapando, y corrió a bajar por la cuerda, pero como al llegar al suelo vio que lo esperaba un guardia de seguridad y que todo el edificio estaba rodeado de ellos puesto que habían dado la alarma de que alguien estaba dentro del museo, la vieja lo sorteó y salió corriendo con el cuadro debajo del brazo, también tuvo la mala suerte (al igual que su gato), de que al ir tan deprisa y nerviosa, no se dio cuenta por donde estaba pasando y le atropelló un tranvía.

La anciana y el cuadro


Una anciana de unos ochenta años vive sola en el campo;tenía una pequeña huerta en la que trabajaba todos los días.

Un día decidió ir a la capital para buscar un cuadro que viera en una revista; era un cuadro antuguo que tenía una casa enorme con un gran jardín a su alrededor todo adornado con pequeñas plantas.Era la casa que aparecía en los cuentos que le contaba su madre.

Cuando llegó a la capital llevaba una pequeña maleta y un gato de color negro y de ojos verdes.

Salió de la estació de ferrocarril y fue andando unos cuantos metros y al cruzar no vió que venía un tranvía y la atropelló.

La gente fue a socorrerla, llamaron a la ambulancia

pero cuando llegó ya era demasiado tarde la anciana falleciera .

Una chica joven fue la que se hizo cargo de todo ya que la señora estaba sola en la capital.

Buscó entre sus pertenencias y encontro una pequeña agenda con el número de telefono de su hijo y lo llamó pa decirle lo que pasara, este le dijo que iria lo más pronto posible y así fue.

A la mañana siguiente el hijo se puso en contacto con la chica y le dio las gracias por todo lo que hizo.

martes, 3 de marzo de 2009

La muerte de Jorge

Desde la muerte de Jorge, Claudia venía todas las tardes a recostarse en esta baranda, como si le agradara contemplar el río de gente...

Jorge era lo único que tenía, puesto que ya le fallecieran todos; por eso, sentía la extraña sensación de que si iba al cementerio, los sentiría cerca de ella.
Una noche, decidió volver, y derepente,se le apareció él, y Claudia sin saber que decir ni que hacer, se sentó en el suelo y se le quedó mirando; él la levantó, la abrazó y en una pequeña bocanada de aire, escuchó que le decía que no se preocupara, que todo le saldría bien y que no estaría nunca sola.
Desde entonces, ella vive tranquila en su casa con su marido y sus dos hijos, pero nunca a dejado de sentir a Jorge a su lado, porque él no se fue nunca definitivamente.

viernes, 27 de febrero de 2009

LA MUERTE DE JORGE

Desde la muerte de Jorge, Claudia venía todas las tardes a recostarse en esta baranda, como si le agradara comtemplar el río de gente...
Ya habían pasado más de cuatro meses pero ella no lo había podido olvidar.
Una tarde la llamo su amiga Ana para ir a tomar algo al bar de la esquina a las cinco y media.
Cuando se encontraron Ana le dijo
- ¿qué tal estás Claudia? Ella respondió
-Bueno todavia sigo visitando la baranda del parque donde lo vimos por ultima vez. Ana le dijo.
-Debes olvidarte de lo ocurrido y seguir tu vida. Que la muerte de Jorge no sea un cargo para ti.
Jorge se había caído de esa baranda del parque una tarde en la que el y Claudia se habían citado. Desde allí se veía la ciudad, las calles con ríos de gente y por la noche las estrellas y la luna iluminaban el cielo.
-Sí Ana he pensado salir un tiempo de la ciudad y me gustaría que me acompañaras.
-Bueno ya sabes que yo hago lo que sea para que levantes el ánimo.
Ese fin de semana se marcharon a la ciudad de al lado donde había un ambiente más relajado y tenía tiempo para dejar ese mal recuerdo atrás.


RAKEL.

perdón

Parece que fue ayer
Esperando otra oportunidad
Realmente creo que no puede ser.
Donde irá a parar el amor
O tal vez nunca existió.
No sé que será de lo que fue ayer...

RAKEL

La muerte de Jorge


Desde la muerte de Jorge, Claudia venía todas las tardes a recostarse en esta baranda, como si le agradase contemplar el río de gente...

Le gustaba contemplarlo porque le recordaba la fiesta de aquella noche de verano, abarrotada de gente en donde había conocido a Jorge, donde había saboreado aquel primer beso que le había hecho sentir un terrible hormigueo como si en su estomago revoloteasen mariposas.

El terrible accidente de moto, cual le había arrebatado la vida a Jorge volvía cada noche a su mente y no la dejaba dormir ya que ella pensaba que debía haberlo acompañado aquella noche en la moto y haber muerto a su lado, porque su terrible discusión la había hecho enfadar de tal modo que no dejó que Jorge la acercase a casa y se marchó andando.

Cada novhe a Claudia le atormenta aquel pensamiento pero pronto se da cuenta de que ese era el destino de Jorge y nadie podría cambiarlo.

Jeson Button o Claudia



Desde la muerte de Jorge,Claudia venía todas las tardes ha rescatarse en esta baranda como si le agradara contemplar el rio de gente.....Allí fue donde Jorge había muerto.
La barandilla se había roto porque estaba oxidada y putrida, el muy estupido de Jorge intentó hacer equilibrio sobre la barandilla está por mor del paso del tiempo se destrozo cayó al vacio y murió en el acto.
Despues Bruno Senna le dijo a Claudia si quería correr en el equipoPetrobas Brasil,pero al llamarse Claudia y ser mujer, Berni Eclestonn no estaría por la labor por lo que se travistió en Jeson Button
no le fue muy bien por lo que tvo que abandonar a mitad de temporada.

amistad

Amiga querida
Muchos días esperandote.
Instantes eternos de mi vida
Soñando con tu llegada .
Tanta espera he valido
Al llegar por fin el
Día de tu llegada.

VIVIAN

jueves, 26 de febrero de 2009

Claudia: sola


Desde la muerte de Jorge, Claudia venía todas las tardes a recostarse en esta baranda, como si le agradara contemplar el río de gente...
No tenía medios para sobrevivir, por lo que decidió dedicarse a la mendicidad. Consiguió un trozo de cartón de una revista que encontró en la basura, y con un poco de barro escribió lo necesario como para que se dieran cuenta de su situación. Se sentó en un rincón de la estación de trenes y allí pasó la tarde. No fue muy fructífera, ya que en la zona había hasta veinte mendigos, por lo que solo consiguió dos euros que gastó en una litrona. No sabía lo que le depararía la vida sin Jorge.

viernes, 16 de enero de 2009





Amar es compartir
Momentos especiales sin
Olvidar las demás cosas.






Imagen tomada de http://fedamale.wordpress.com/2008/04/16/te-amo-en-silencio/

martes, 13 de enero de 2009

Rumanía

Raro
Umbral de
Mujeres
A las que
Necios hombres
Intentan
Amaestrar

Imagen: http://www.vacance-roumanie.com/romania_travel/recorrido_Rumania/rumania_viajes.jpg

Carismatico piloto de F1
Olvidado
Unido al deporte hasta el fin
Legitimo jugador con impecabilidad
Testarudo
Hábil
Abandono por culpa de un
Retrasado alemán
Disléxico

Esto es un homenaje a David Coulthard. NUNCA TE OLVIDAREMOS

El espacio


Los
Unicornios
No
Amenazan


Solo
Ocupan
Lugares


En
Los
Insólitos
Planetas
Solitarios
Escondidos

Padre de Familia

Panoli


Idiota


Torpe


Extravagante


Retrasado

Acróstico bailar

Bonito
Alegría
Ilusión
Lucidez
Armonía
Rotar

Juegos en la isla.

Un día como todos, quedamos para ir a jugar a la isla de Kiribati. Primero Jugamos al Fútbol (chicos contra chicas). Del equipo de los chicos eran: Tuvalu, Kiribati, Funafutu y Fiji; del equipo de las chicas eramos: Antía, Lía, Andrea, Sara y yo.
DEspues jugamos al escondite debido a problemas medioambientales. Estaban todos pillados, pero faltaban por emcontrar Kiwi y Ornitorrinco.
Estaban perdidos, no los dabamos encontrado, pero al final estaban escondidos detrás de una estatua de piedra que se hundiria más tarde bajo la isla.

viernes, 9 de enero de 2009

Un mal día...

Ella salió de casa, era invierno y hacía frío asique decidió coger lo guantes y la bufanda.
Las calles estaban desiertas y oscuras, ahora llovía...De nuevo regresó a casa a por el paraguas y bajo decidida a dirigirse a su destino.
A las seis debía estar en el café.Eran las cinco y media, ya llegaría tarde asi pues para no retrasarse más decidió coger el autobus con tan mala suerte que al subir en el éste le pilló un pie con la puerta.
Poco después cuando ya casi había llegado a su destino el conductor perdió el control del bus y chocó contra la Plaza de España.
Definitivamente hoy no era su día, hoy no podría quedar con aquel chico del café.

Accidente brutal de javi

Mi madre y yo habíamos decidido ir al río Miño para ver sus preciados barrancos. Allí nos encontramos con que el guia nos dijo que allí hace años se había caido una moto, el accidentado no murió pero la moto se destrozó, yo me pregunté que por qué no ver lo que pasó y como yo era sirena me tiré sin que nadie me viera y lo que descubrí fue más que una moto, descubrí una ciudad submarína, LA ATLÁNTIDA, así fue como la llamé, ahora todos los días deseaba ir a aquel lugar.

Imagen: http://qa15pq.bay.livefilestore.com/y1pB9TApv7KucbZgwZc48TT-qXj1AWF_F30ataNdb2Edm-RsGy0q2zjXLgzs1tV68DndxJMVLmERuxjVfS49IN1ww/coulthard_des.jpg